Зӯлм ва таҷовӯз ба башар ва зери по гӯзоштани ҳуқӯқ, ҷон, мол ва обрӯи инсонҳо, имрӯза аз масъалаҳои мӯҳими дӯнёи мадерн аст. Дар асре ки илму техналогия ба авҷи хӯд расида аст, вале зӯлм ва талафоти инсонӣ ҳамчунон болост. Ин аз нишонаҳои ҷоҳилияти мадерн аст, ки аслро дар зиндагӣ пӯлу сарват медонад на адолату инсоният.
Расули Акрам(с) фармӯд:
مَنْ مشَى معَ ظالِمٍ ليُعِينَهُ وهو يعلَمُ أنَّهُ ظالِمٌ فقدْ خرجَ مِنَ الإسلامِ
Ҳар касе бо золиме ҳамроҳӣ намояд, то ба Ӯ кӯмак кунад, дар ҳоле ки бидонад, ки Ӯ золим аст, дар ҳақиқат аз Ислом хориҷ шудааст.[1]
Расули Акрам(с) дар ин ҳадис таъкид мекунад, ки ҳамроҳӣ ва кӯмак ба золим, ҳатто агар танҳо бо роҳ рафтани бо он бошад, ин хӯд як амали нодурӯст ва зиддии усӯли исломӣ аст, чӣ расад ба кӯмаку ҳамкорӣ бо золим. Ислом инсонҳоро аз ҳамаи намӯди зӯлм кардан манъ мекунад ва аз мусулмонон мехоҳад, ки дар канори мазлӯмон бошанд ва мӯқобили зӯлми золимон бошанд ва ҳамеша зӯлми золимонро маҳкӯм кунанд. Касе дигар ғайрат накунад, зӯлме ба касе намояд. Ин маҳкӯм кардан хӯд навъе тарафдори аз адолат ва сулҳ аст.
[1]-Канзул-уммол, ҳ.14955