Расули Худо (с) мефармоянд:
مَثَلُ الْمُؤْمِنِينَ فِي تَوَادِّهِمْ وَتَرَاحُمِهِمْ وَتَعَاطُفِهِمْ، كَمَثَلِ الْجَسَدِ إِذَا اشْتَكَى مِنهُ عُضْوٌ تَدَاعَى لَهُ سَائِرُ الجَسَدِ بِالسَّهَرِ وَالْحُمَّى (Саҳеҳи Муслим,2586)
Мусулмонон дар дӯстӣ, дилсӯзӣ ва ҳамкорӣ боҳам монанди аъзои як пайкаранд, вақте узве ба дард ояд, тамоми узвҳои дигар дар бехобиву ранҷ бо он ҳамроҳӣ мекунанд. Саҳеҳи Муслим,2586