بسم الله الرّحمن الرّحیم
الحمد لله رب العالمین و الصّلاة و السّلام علی سیّدنا و نبیّنا ابیالقاسم المصطفی محمّد و علی آله الاطیبین الاطهرین المنتجبین سیّما بقیّة الله فی الارضین (عجّل الله تعالی فرجه الشّریف)
Хеле хӯш омадед бародарони азиз ва умедворем ин ҷаласа, агарчи ба далоили мушаххас бо таъхир анҷом шуд, вале иншоаллоҳ ҷаласаи муфиду муассире, ҳам барои қӯвваи қазоия ва ҳам барои кишвар бошад; иншоаллоҳ. Ва ташаккӯр мекунем аз якояки аносире, ки дар қӯвваи қазоия машғули кор ва талош ҳастанд; аз раиси мӯҳтарами қӯвва то бақияи аносири фаъол дар саросари қӯвва.
Ончи ҷаноби оқои Муҳсинӣ ба унвони иқдомоти анҷомгирифта баён карданд, албатта, хеле хурсандкунанда ва хӯб аст. Тавсияи ман ин аст, ки ҳамеша дар канори иқдомоте, ки анҷом гирифта, иқдомоте, ки анҷом нагирифта ва бояд анҷом мегирифтро мулоҳиза кунед; яъне як таносубе байни инҳо ҳамеша барқарор кунед. Гоҳе, инсон сад маврид кори хуб анҷом дода ва аз ин ки сад кори хӯб анҷом гирифта хушҳол аст; вақте диққат мекунад, мебинад дусад кори хӯб бояд анҷом медод, ки он дусад корро анҷом надода, ин хӯшҳолӣ як миқдоре кам мешавад. Албатта, ман ба ҳеҷ ваҷҳ иддао намекунам, ки вазъ дар соли гӯзашта дар қӯвваи қазоия ин буда; не, корҳои хеле фаровоне шуда, мо ҳам гӯзоришро дорем ва дурӯст аст, локин ҳамеша инро дар назар дошта бошед, ки нисбати корҳои анҷомгирифтаро бо корҳои анҷом нагирифтае, ки бояд анҷом мегирифт, мулоҳиза кунед.
Дар мавриди қӯвваи қазоия, банда ҳар сол муфассалан мутолиъа мекардам ва муфассал ҳам сӯҳбат кардаам. Ба назари хӯдам ҳамаи ҳарфҳое, ки дар бораи қӯвваи қазоия бояд гӯфта бишавад ва риояти онҳо тавсия бишавад ба қӯвваи қазоия, гӯфта шуда ва борҳо арз кардаем; ҳар чи бигӯем такрорӣ аст. Ду нуктаро, фақат ман мехоҳам зикр кунам, баъд бипардозам ба як масъалаи дигаре.
Нуктаи аввал ҳамин масъалаи пайгирии қӯвваи қазоия дар маҳокими ҳуқӯқӣ, чи маҳокими ҳуқӯқии дохилӣ ва чи маҳокими ҳуқӯқии байналмилалӣ дар бораи расидагӣ ба ин ҷиноёти ахире аст, ки анҷом гирифта; ин аз он корҳои бисёр лозим ва бисёр мӯҳим аст. Мо дар хеле аз қазоёи қаблӣ дар солҳои гӯзашта, бояд ин корро мекардем ва кӯтоҳӣ кардем; ин дафъа кӯтоҳӣ накунем. Агар пайгирии ин мавзуъ ва муроҷеа ба додгоҳҳои байналмилалӣ ва ҳуқӯқӣ ва ҳамчунин додгоҳҳои дохилӣ, бист сол ҳам тӯл бикашад, ишкол надорад; бояд ин кор дунбол бишавад. Бояд, яқаи ҷинояткор гирифта бишавад. Билохира мумкин аст як додгоҳи байналмилалиро инсон мӯттаҳам кунад ва воқеъ ҳам ҳамин бошад, ки ба фалон қудрат вобаста бошад; хеле хӯб, як рӯз ин тавр аст, як рӯз ҳам нест; як рӯз ҳам мебинед як қозие он ҷо пайдо мешавад, ки қозии мустақиле аст. Ин нуктаи аввал, ки ин қазияро хеле ҷиддӣ бигиред, хеле бо қӯвват, бо ҳӯшёрии комил ва бо мулоҳизаи ҳамаи ҷавониб, иншоаллоҳ, мулоҳиза кунед.
Мавзӯъи дувум, ин аст, ки маҳсули ҳамаи супоришҳо ба қӯвваи қазоия як калима аст ва он ин ки мардӯм ба қӯвваи қазоия эътимод кунанд; ҳамин. Банда борҳо дар ин ҷаласа гӯфтаам, мо бояд коре кунем, ки агар касе дар ҳар гӯшаи кишвар дар як рӯсто, дар як шаҳри дӯрдаст мавриди тааддӣ ва зулм қарор гирифт, бигӯяд, ки «меравам сӯроғи қӯвваи қазоия, меравам додгӯстарӣ»; яъне бояд ин ҳолат ба вуҷӯд бияёд, ки ҳама эҳсос кунанд вақте пояшон ба додгӯстарӣ расид, мушкилашон ҳал мешавад; як эътимоди ин таврӣ бояд ба вуҷӯд бияёд. Ин хеле кори мушкил ва сахте аст. Албатта, дар ағлаби қазоёи ҳуқӯқӣ ва ҷазоӣ як тараф розӣ аст ва як тараф норозист, аммо ҳамон тарафе ҳам ки норозӣ аст, вақте дид, ки кор бо қонун ва дурӯсткорӣ ва диққат анҷом мегирад, дар дилаш корро қабӯл дорад, ҳарчанд аз ончи иттифоқ афтода розӣ набошад; саъй кунед ин ҳолат пеш бияёд; мардӯм эътимод ва эътиқод пайдо кунанд, ки қӯвваи қазоия [ба мушкилашон] мерасад.
Яке аз мӯҳимтарин роҳҳои расидан ба ин қазия, мубориза бо фасод аст; дар дараҷаи аввал фасод дар даруни қӯвва, ки дар ин замина ман бо раиси мӯҳтарам, ҷаноби оқои Мӯҳсинӣ, борҳо сӯҳбат кардаам, ишон ҳам корҳое кардаанд; бо руасои қаблӣ ҳам ҳамин тавр [баъд ҳам] дар беруни қӯвва; мубориза бо фасод дар мардӯм умед ва эътимод эҷод мекунад. Ин ҳам ин [нукта]. Ин ду матлабе, ки роҷеъ ба қӯвваи қазоия мехостем арз кунем.
Ва аммо миллати Эрон дар ин ҷанги таҳмилии ахир кори бузӯрге анҷом дод; ин кори бузӯрг аз ҷинси амалиёт набуд; аз ҷинси ирода буд, аз ҷинси азм буд, аз ҷинси эътимод ба нафс буд. Ин ки як миллат, як кишвар, як нерӯи низомӣ дар як кишвар, дар хӯдаш ин эътимод ба нафсро мулоҳиза кунад, ки омода аст бо қудрати Амрико ва саги занҷириаш дар минтақа [яъне] режими саҳюнӣ, сина ба сина ва рӯ ба рӯ бишавад, нафси ин ирода ва эътимод ба нафс, як арзиши бисёр бисёр мӯҳиме аст. Як рӯзе буд, ҳам қабл аз мо ва ҳам замони ҷавониҳои мо қабл аз Инқилоб, ки исми Амрико афродро метарсонд; чи бирасад ба мувоҷеҳа ва муқобила бо ӯ; чи муқобилаи забонӣ, чи муқобилаи амалӣ. Дар ин хотироте, ки аз тарафи авомили режими қаблӣ навишта шуда ва баъд аз солҳо пахш шуда, мукаррар ин ҳаст, ки масъулони болои кишвар аз як кори Амрико нороҳат буданд [масалан] сари қазияи нафт, сари қазияи масоили гуногӯн нороҳат буданд ва авқоташон талх буд, аммо мегӯфтанд, ки ҳеҷ чизе нагӯед; ҷӯръат намекарданд, ки ҳатто дар хифо ва дар ҷаласаи хусӯсӣ эътироз кунанд ва ҳарф бизананд.
Ҳоло, ҳамон миллат ба ин ҷо расида, ки мустақим сина ба синаи ин қудрат меистад, аз ӯ наметарсад, балки ӯро метарсонад ва он чи ҳам аз дасташ бармеояд, аз лиҳози амалиётӣ анҷом медиҳад, ки ин масъалаи амалиёт, матлаби дувум аст; масъалаи аввал ҳамон рӯҳия аст, ҳамон истодагӣ аст. Ин иродаи миллӣ, ин ҳиммати миллӣ, ҳамон чизест, ки ин кишварро сарбаланд хоҳад кард; ин ҳамон чизест, ки Эронро Эрони бузӯрге хоҳад кард, ки банда гӯфтам, ки панҷоҳ сол баъд бояд ин гӯна бошад; ин ирода ҳамон омили аслие аст, ки метавонад Эронро ба он ҷо бирасонад.
Банда арз мекунам, он чи ҳоло ҳама бояд бидонанд; ҳам дӯстони мо бидонанд, ҳам дӯшманони мо бидонанд ва ҳам хӯди миллати Эрон бидонанд, ки медонанд, ин аст, ки миллати Эрон дар ҳеҷ майдоне ба сурати тарафи заъиф зоҳир нахоҳад шуд. Чун мо ҳамаи абзорҳои лозимро дорем; ҳам мантиқ дорем ва ҳам нерӯ дорем. Мо ҳам дар майдони дипломатӣ, ҳам дар майдони низомӣ, иншоаллоҳ, ба тавфиқи илоҳӣ, ҳар вақт ворид бишавем, бо дасти пӯр ворид хоҳем шуд. Албатта, ҷанг задан ва хӯрдан дорад; маълум аст. Дар ҷанг, ҳам задан ҳаст, ҳам хӯрдан ҳаст; намешавад таваққӯъ дошт, ки дар ҷанг ҳодисае пеш наёяд, валекин дастмон, биҳамдиллоҳ, пӯр аст; ҳам дар заминаи дипломатӣ дастамон пӯр аст, ҳам дар заминаи низомӣ ба тавфиқи илоҳӣ.
Албатта, дар ин қазияи мӯҳиме, ки пеш омад, дар ин ҳодисаи ахир, мо аз ҷанг истиқбол накардем; инро ҳама бидонанд. Бале, мо режими саҳюнистиро саратон медонем, режими Амрикоро ҳам ба хотири пуштибонӣ аз ӯ, ҷинояткор медонем, аммо мо аз ҷанг истиқбол накардем, мо ба пешвози ҷанг нарафтем, вале вақте дӯшман ҳамла кард, посухи мо кӯбанда буд. Инро, бояд ҳама тавваҷӯҳ дошта бошанд, бидонанд, чун ин матлаби мусалламе аст, ки дӯшман мехоҳад дар ин ташкик кунад. Мо дар ҷанг маҳкам ворид шудем; далелаш ҳам ин аст, яъне далели возеҳаш ин аст, ки режими саҳюнистӣ, ки тарафи муқобили ҷанг буд, маҷбӯр шуд ба Амрико мутавассил бишавад. Агар хам нашуда буд, агар ба замин начаспида буд, агар эҳтиёҷ надошт, агар қодир буд аз хӯдаш дифоъ кунад, ин гӯна ба Амрико мутавассил намешуд. Ба Амрико мутавассил шуд; яъне дид аз ӯҳдаи Ҷумҳурии Исломӣ барнамеояд. Албатта, ин марбут ба режими саҳюнистӣ аст, дар мавриди Амрико ҳам ҳамин тавр; Амрико, ҳам ки ҳамла кард, зарбаи мутақобили мо ба Амрико зарбаи хеле ҳассосе буд; ҳоло, иншоаллоҳ, миқдоре мегӯзарад, чанд моҳ ё чанд сол [баъд], сензураҳо бартараф мешавад, баъд маълум мешавад, ки Эрон чи кор карда. Он марказе, ки мавриди таҳоҷуми Эрон қарор гирифт, маркази фавқулодда ҳассоси Амрико дар ин минтақа буд. Зарба зарбаи бузӯрге буд, албатта, аз ин бузӯргтар ҳам метавон зарба ба Амрико ва ба дигарон ворид кард; иншоаллоҳ. Хӯб, ин ҳоло марбут ба амалиёт ва ба ин чизҳо буд.
Як нуқтаи дигар дар ин ҳодиса вуҷӯд дорад, ки бисёр мӯҳим аст ва он нуқтаи миллӣ аст; ғайр аз ҷанбаи созмонӣ ва низомӣ ва иттилоотӣ ва амниятӣ ва ғайра, он чи дар ин ҳодиса иттифоқ афтод, «амри миллӣ» буд. Он касоне, ки ҳамла карданд, бо хӯдашон ин тавр муҳосиба карда буданд, воқеан ин тавр муҳосиба карда буданд, ин ҷузъи корҳое буд, ки нишаста ва нақша кашида буданд, ки вақте ба Эрон ҳамла кардем, ба марокизи ҳассоси Эрон ҳамла кардем, як теъдод аз шахсиятҳоро аз дасти ҳукумати Эрон, низоми исломӣ гирифтем, табъан, низом заъиф хоҳад шуд, ин ҷо аст, ки ҳалқаҳои хӯфтаи мунофиқу салтанатталабу мӯздӯр ва арозилу авбош ва монанди инҳо, фаъол хоҳанд шуд. Ӯ бо хӯдаш ин тавр ҳисоб кард, ки он касоне, ки доллар мегиранд то мошини ҳаммеҳани хӯдашонро оташ бизананд, фаъол хоҳанд шуд. Ин гӯна афрод дар ҷомеа ҳастанд, мунтаҳо вақте як дастгоҳ қудратмандона машғули кор аст, инҳо хомӯшанд; вақте ба хаёли тарафи муқобил, дастгоҳ заъиф шуд, инҳо фаъол мешаванд ва меоянд миёни ҷомеъа, мардӯмро таҳрик мекунанд ва то он ҷое, ки битавонанд афродро ба хиёбонҳо мекашонанд ва хӯлоса масъалаи низомро тамом ва ҳал мекунанд. Ин хоби хӯше буд, ки инҳо дида буданд.
Воқеъият чӣ шуд? Воқеъият акси ин шуд, дурӯст нуқтаи муқобили ин шуд; ҳамлаи дӯшман нишон дод, ки хеле аз муҳосиботе, ки баъзеҳо, чӣ дар заминаҳои сиёсӣ ва амсоли инҳо анҷом медиҳанд, муҳосиботи дурӯсте нест. Чеҳраи дӯшман ошкор шуд, ҳадафҳои пинҳони дӯшман, ки ҳеҷ вақт намегӯзоранд дар изҳороташон зоҳир бишавад, то ҳудӯди зиёде равшан шуд; ҳашт моҳ, нӯҳ моҳ, менишинанд ва барои як иқдом ва ҳаракати низомӣ нақша мекашанд ва афрод хаёл мекунанд, ки не, хабаре нест ва чизе нест; якояки мардӯм фаҳмиданд, ки ин гӯна нест. Худованд нақшаи онҳоро ботил кард, ин нақшаро Худои Мутаол ботил кард; мардӯмро ба пӯштибонии давлат ва низом вориди майдон кард. Мардӯм вориди майдон шуданд, аммо дурӯст дар нуқтаи муқобили он ҷиҳате, ки дӯшман муҳосиба карда буд ва нақша кашида буд; дар ҷиҳати ҳимоят аз низом, дар ҷиҳати пӯштибонии ҷонӣ ва молӣ. Дар телевизион, изҳороти афроди мухталифро мушоҳида кардед, ки бо зоҳирҳои ва чеҳраҳо ва либосҳои гуногӯн, ки ҳеҷ ба назар ҳам намеояд инҳо ҳозир бошанд ин тавр фидокорона ҳарф бизананд; албатта ҳарф бо амал фосила дорад, аммо хӯди ҳарф задан, он ангезае, ки сабаб мешавад инсон ҳарф бизанад, вуҷӯд дорад; ин хеле мӯҳим аст. Касе бовар намекард ва шуд ва иттифоқ афтод. Ин афрод, ҳама бо ҷиҳатгириҳои сиёсии гуногӯн, бо ҷиҳатгириҳои сиёсӣ гоҳе мутақобил, бо вазни мазҳабии комилан мутафовит, дар канори ҳам истоданд ва ин ваҳдати бузӯргро ва иттиҳоди азими миллиро ба вуҷӯд оварданд.
Ҳарфи ман ин аст, ки инро ҳифз кунед; ҳама инро нигаҳ доранд; рӯзноманигор як тавр, қозӣ як тавр, масъули давлатӣ як тавр, рӯҳонӣ як тавр, имоми ҷумъа як тавр. Ҳар касе дар қиболи ин ҳолат як вазифае дорад ; инро нигаҳ доранд. Ин бо ихтилофи салиқаи сиёсӣ мунофот надорад, бо ихтилофи вазни мазҳабӣ мунофот надорад. Ин дар канори ҳам истодан барои дифоъ аз як ҳақиқат ва кишвар ва низом аст, дифоъ аз Эрони азиз аст.
Албатта, як корҳое лозим аст, як корҳое зарар дорад. «Табйин» (баёни ҳақиқат) лозим аст; рафъи муғолитаҳое (дурӯғҳое), ки гоҳе анҷом мегирад лозим аст, аммо эродҳои(айбҳои) ғайри лозимро ба миён кашидан ва дар борааш баҳс кардан ва бар рӯи масоили кӯчак ҷанҷол кардан, зарар дорад; инҳо бо ҳам фарқ дорад. Ҳамон ибтоли муғолитае ҳам, ки арз кардем, онро ҳам бо анвои мухталифе мешавад анҷом дод; бо он беҳтарин шаклаш бояд онро анҷом бидиҳанд, ки мушкиле барои кишвар ба вуҷӯд наёяд.
Вафодорӣ ба низом дар забон, дар изҳор, чизи лозим ва муфиде аст; ҳам лозим ва ҳам муфид аст. Ё ҳама сиёсатҳои куллии низомро дар ҳамин заминаи мавриди баҳс таъйид ва ҳимоят кунанд ва мавриди қабул қарор бидиҳанд, ин лозим аст, аммо ин ки як ихтилофи назарҳое, ки байни афрод вуҷӯд дорад, инҳоро ғализ кунанд, ки ин моли фалон ҷиноҳ аст, ин моли фалон ҷиноҳ аст, ин ҳарфаш ин таврӣ аст, не, ин музир аст. Бинобар ин, як кор лозим аст ва як кор музир аст; мо инҳоро аз ҳамдигар бояд ҷӯдо кунем.
Шӯру ҳаяҷони умумии мардӯм лозим аст. Имрӯз, миллати Эрони як шӯр ва ҳаяҷоне дорад, бахусӯс ҷавонҳо шӯр ва ҳаяҷон доранд; ин чизи хеле хӯбе аст, ин чизи хеле лозиме аст, аммо бесабрӣ музир аст. Ин ки бесабрӣ кунанд, доим по ба замин бикӯбанд, ки оқо, чаро нашуд, чаро накардед, чаро иқдом нашуд ва монанди инҳо, ин музир аст. Яъне бидонем, ки кадом кор дурӯст аст ва кадом кор музир аст. Бинобар ин, инҳо матолиб ва тавсияҳое аст, ки ман арз мекунам.
Охирин тавсияе, ки ман мехоҳам арз кунам, ин аст, ки дастгоҳҳои масъул, ки имрӯз, биҳамдиллоҳ, машғули кор ҳастанд, чи дастгоҳҳои масъул дар арсаи низомӣ, чи дастгоҳҳои масъул дар арсаи дипломатӣ ҳар ду, ки ба шакли дурӯст ва бо ҷиҳатгирии дурӯст, ҳар ду лозим аст, бояд бо қӯвва кори хӯдашонро анҷоми бидиҳанд, вале ба ҷиҳатгириҳо тавваҷӯҳ кунанд. Бахусӯс, дар арсаи дипломатӣ ҷиҳатгирӣ хеле мӯҳим аст; ҷиҳатгириҳо комилан муроъот бишавад, диққат бишавад, кор бишавад ва анҷом бигирад, иншоаллоҳ.
Мумкин аст, касе дар як қазияи марбут ба низомӣ ё дипломатӣ ё ғайра ба як масъӯл эътироз дошта бошад, мо намегӯем эътирозро нагӯянд; чаро, аммо аввалан лаҳне, ки барои баёни эътироз ва интиқод интихоб мешавад лаҳни қобили қабӯле бошад; сониян, баъд аз таҳқиқ ва иттилоъёбӣ бошад. Гоҳе авқот дар рӯзномаҳо ва баъзе ҷоҳои дигар, як чизҳоеро ман мебинам, баъзе як ҳарфҳое мезананд, эътирозҳое мекунанд, ки ношӣ аз беитилоъӣ аст, намедонанд чӣ кор анҷом гирифта ё чӣ кор бояд анҷом мегирифта ва нашуда ва масалан бояд анҷом бигирад; ношӣ аз беиттилоъӣ аст. Иттилоъи дурӯст ба даст биёранд ва бо лаҳни муносиб назароташонро иброз кунанд. Он масъӯлин ҳам бо қӯввати тамом, бо рӯҳияи комил, иншоаллоҳ, ба корҳои хӯдашон идома бидиҳанд. Ва ҳама ва ҳама бидонанд, ки тибқи ҳамин ояте, ки қорӣ ҳаминак тиловат карданд:وَلَيَنْصُرَنَّ اللَّهُ مَنْ يَنْصُرهُ, ( сураи ҳаҷ, ояти 40) Худои Мутаол нӯсратро барои миллати Эрон дар зайли низоми исломӣ ва зери чатри Қуръон ва Ислом тазмин карда, ки миллати Эрон, ҳатман пирӯз хоҳад шуд.
Вассалому алайкум ва раҳматуллоҳи ва баракотӯҳ.